Tekst został opracowany przez dr n. med. Małgorzata Zięba

Zapłodnienie in vitro jest metodą, która zrewolucjonizowała medycynę i dała szansę na posiadanie upragnionego dziecka milionom ludzi na całym świecie. Jest szeroko stosowana, ale często nie docenia się wieloletniej pracy ludzi, dzięki którym wykorzystanie tej techniki jest możliwe. Ogromna liczba badań i eksperymentów, rozpoczętych w 1878 roku doprowadziła do sukcesu dopiero 75 lat później.

Opracowanie metody zapłodnienia in vitro nie byłoby możliwe, gdyby nie rozwój dziedzin medycyny takich jak endokrynologia, genetyka, wiedza o procesach reprodukcyjnych człowieka czy technik chirurgicznych. Nastąpił on szczególnie w XX wieku i był możliwy dzięki ciężkiej pracy wielu naukowców, wśród których wyróżniał się między innymi Gregory Pincus. Jest on znany głównie z wynalezienia tabletki antykoncepcyjnej, tymczasem zajmował się również embriologią i to właśnie on jako pierwszy obserwował w warunkach laboratoryjnych dojrzewanie komórek jajowych pobranych z jajników.

Początki metody in vitro

Liczne próby zapłodnienia komórki jajowej poza organizmem matki prowadzone na gametach zwierzęcych w latach 50-tych i 60-tych XX wieku nie kończyły się sukcesem. Badacze Collin Austin i Min Chueh Changzaczęli podejrzewać, że źródłem niepowodzeń jest brak zdolności plemników do zapłodnienia oocytów. Zdali sobie sprawę, że w warunkach naturalnych plemniki dojrzewają i osiągają zdolność do zapłodnienia podczas dość długiej wędrówki przez żeńskie drogi rodne, odkrywając zjawisko kapacytacji. Uczeni są zgodni, że Austin i Chang mieli tym samym ogromny wkład w rozwój medycyny rozrodu.

W 1952 roku biolog Robert G. Edwards rozpoczął studia doktoranckie na Uniwersytecie Edynburskim, gdzie zajął się genetyką embriologiczną oraz wraz z innymi naukowcami podjął pierwsze próby stymulacji owulacji u myszy. Eksperymenty dotyczące zapłodnienia pozaustrojowego trwały kilka lat, ale wyniki nie były jednoznaczne. U jednych gatunków próby kończyły się sukcesem, u innych nie, z niewiadomych przyczyn. Zagadką pozostawało więc czy opracowane protokoły będą skuteczne w przypadku ludzi.

Możliwość znalezienia odpowiedzi na to pytanie dała współpraca Edwardsa z ginekologiem Molly Rose, która udostępniła mu usuwane operacyjnie fragmenty jajników swoich pacjentek. W ten sposób zaczęły się pierwsze badania Edwardsa na ludzkich komórkach jajowych, które po latach ciężkiej pracy, nauki w różnych ośrodkach oraz współpracy z wieloma naukowcami w końcu zaowocowały sukcesem.

W 1963 roku Robert G. Edwards rozpoczął pracę na Uniwersytecie Cambridge. Sześć lat później po raz pierwszy przeprowadził udane zapłodnienie ludzkiej komórki jajowej w warunkach laboratoryjnych. Niedługo potem rozpoczął współpracę z lekarzem ginekologiem Patrickiem C. Steptoe, który był pionierem laparoskopii.

Laparoskopia. Co to jest?

Laparoskopia umożliwiła pobieranie komórek jajowych od pacjentek poddanych łagodnej stymulacji hormonalnej i ich zapłodnienie w laboratorium. Wieloletnie wysiłki zostały uwieńczone sukcesem 25 lipca 1978 roku, kiedy na świat przyszło pierwsze dziecko poczęte dzięki metodzie zapłodnienia in vitro – Louise Brown. Cztery lata później na świat przyszła jej siostra Natalie, 40 dziecko urodzone dzięki zapłodnieniu pozaustrojowemu. Obie kobiety są zdrowe i płodne.

W 2010 roku Profesor Robert G. Edwards za swoje dokonania otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny i fizjologii. Zmarł w kwietniu tego roku.

W Polsce pierwsze dziecko poczęte metodą zapłodnienia in vitro urodziło się w 1987 roku. Dziewczynka przyszła na świat dzięki lekarzom z Instytutu Ginekologii i Położnictwa w Białymstoku pod kierunkiem prof. Mariana Szamatowicza.

Oceń post

Ostatnie wpisy

Wyślij e-mail lub zadzwoń


Skontaktuj się z nami


Masz pytania? Zadzwoń
+48 32 202 36 35

Napisz wiadomość
info@ziebaclinic.pl