Przyczyny niepłodności: Globozoospemia

Globozoospermia jest rzadkim (występuje u mniej niż 0,1% mężczyzn), ale ciężkim zaburzeniem, prowadzącym do męskiej niepłodności. Po raz pierwszy została rozpoznana w 1971 roku. Diagnozuje się ją na podstawie standardowego badania nasienia, a dokładniej – morfologii plemników, które są oceniane pod dużym powiększeniem mikroskopu, po odpowiednim przygotowaniu i wybarwieniu preparatu.

Co to oznacza dla plemników?

Plemniki mężczyzny cierpiącego na globozoospermię mają charakterystyczną budowę. Ich główki są okrągłe (a nie owalne) i pozbawione akrosomu, czyli „czapeczki” na główce plemnika, w której znajdują się enzymy umożliwiające połączenie plemnika z komórką jajową.

Przy dokładniejszej analizie (z wykorzystaniem mikroskopu elektronowego) w takich plemnikach stwierdza się szereg innych nieprawidłowości dotyczących budowy, a a co za tym idzie funkcjonowania komórki. Specyficzna budowa plemników pacjentów cierpiących na globozoospermię wynika z zaburzeń na etapie spermiogenezy, czyli dojrzewania męskich komórek rozrodczych i ma najprawdopodobniej podłoże genetyczne.

Globozoospermia całkowita, czyli przypadek, w którym wszystkie plemniki w nasieniu mają nieprawidłową budowę, nie daje szans na naturalne poczęcie dziecka. Jest to natomiast możliwe (ale mniej prawdopodobne niż w przypadku zdrowych mężczyzn) w globozoospermii częściowej, w przypadku której w nasieniu znajdują się także plemniki, których budowa nie jest charakterystyczna dla globozoospermii.
Nie wiadomo, czy globozoospermia całkowita i częściowa to jedno zaburzenie, czy dwie różne jednostki chorobowe.

Leczenie niepłodności, której przyczyną jest globozoospermia polega na zapłodnieniu pozaustrojowym z docytoplazmatyczną iniekcją plemnika do komórki jajowej (ICSI). Jej skuteczność jest jednak niestety niższa w porównaniu z pacjentami nie cierpiącymi na to zaburzenie.