Cukrzyca ciężarnych oznacza zaburzenia związane z nietolerancją glukozy, stwierdzone u kobiety pierwszy raz podczas trwania ciąży. Obejmuje różne stopnie nieprawidłowości. Od tych łagodniejszych, dających się zmodyfikować wprowadzeniem odpowiedniej diety, po cukrzycę wymagającą przyjmowania insuliny. Według różnych szacunków dotyczy od 3 do 12% ciężarnych kobiet.
Diagnostyka i ryzyko wystąpienia cukrzycy ciążowej
Oceny ryzyka powinien dokonać lekarz prowadzący ciążę. W zależności od wyniku, badania diagnostyczne w kierunku wykrycia zaburzeń metabolizmu glukozy należy wykonać niezwłocznie (u pacjentek z grupy najwyższego ryzyka) lub pomiędzy 24-28 tygodniem ciąży (u pozostałych pacjentek). Do głównych czynników ryzyka zaliczamy:
- wiek powyżej 25 lat,
- nadwaga lub otyłość przed zajściem w ciążę,
- przynależność do niektórych grup etnicznych,
- cukrzyca stwierdzona u najbliższych krewnych,
- urodzenie w przeszłości dziecka ważącego więcej niż 4 kilogramy lub nietolerancja glukozy stwierdzona w poprzedniej ciąży.
Diagnostyka opiera się na wykonaniu testu OGTT (Oral Glucose Tolerance Test), czyli doustnego testu obciążenia glukozą. Na badanie należy przyjść na czczo. Jego wykonanie trwa około dwóch godzin i wymaga dwukrotnego pobrania krwi.
Dlaczego należy wykonać badania?
Cukrzyca ciążowa niesie ryzyko zarówno dla mamy, jak i dziecka. Niezdiagnozowana może prowadzić do makrosomii, czyli nadmiernego wzrostu płodu i dużej masy urodzeniowej noworodka. Ta z kolei niesie za sobą ryzyko powikłań przy porodzie, groźnych zarówno dla matki, jak i dziecka. U noworodka mogą również wystąpić nieprawidłowe poziomy cukru we krwi. Co więcej, chociaż poziomy cukru we krwi u większości pacjentek powracają do normy już kilka dni po rozwiązaniu, u kobiet ze stwierdzoną cukrzycą ciążową istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 2 po porodzie.
W przypadku stwierdzenia choroby…
Ciężarna powinna regularnie zgłaszać się na wizyty do lekarza prowadzącego ciążę i stosować się do jego zaleceń oraz kontrolować poziom cukru we krwi i ciśnienie (także samodzielnie). Ponadto ważna jest odpowiednia dieta i nie zapominanie o aktywności fizycznej. W niektórych przypadkach konieczne jest podawanie insuliny.
