Słowniczek: “I” (część 6)

Diagnostyka i leczenie niepłodności wiążą się z pojęciami używanymi przez lekarzy i embriologów, które nie zawsze są zrozumiałe dla pacjentów. Pojawiają się też w artykułach, które można przeczytać w internecie (i nie tylko), czy w wynikach badań. Chcielibyśmy wyjaśnić terminy, z którymi można się stosunkowo często spotkać, a które nie zawsze są do końca jasne. Dziś zapraszamy do lektury części szóstej.

ICSI (intracytoplasmic sperm injection) – technika stosowana w zapłodnieniu pozaustrojowym, polegająca na mikrochirurgicznym wprowadzeniu unieruchomionego wcześniej plemnika bezpośrednio do wnętrza komórki jajowej. Jej pierwsze wykorzystanie na początku lat 90tych ubiegłego wieku było przełomem w leczeniu niepłodności męskiej.

Implantacja – proces zagnieżdżania się zarodka w jamie macicy, kluczowy dla prawidłowego przebiegu ciąży. Składa się z kilku etapów: apozycji, adhezji oraz inwazji. Opiera się na złożonych interakcjach zarodka (blastocysty) oraz endometrium (błony śluzowej macicy).

In vitro – po łacinie „w szkle” – termin opisujący procesy biologiczne, odbywające się poza organizmem, w warunkach laboratoryjnych. Chociaż najczęściej jest kojarzony z zapłodnieniem pozaustrojowym, może dotyczyć wielu innych procesów, na przykład hodowli komórek macierzystych.

In vivo – po łacinie „w żywym” – określenie zazwyczaj stosowane do opisywania procesów biologicznych, zachodzących w organizmie żywym.

IMSI (intracytoplasmic morphologically selected sperm injection) – jest metodą będącą modyfikacją ICSI. Opiera się na dokładniejszej selekcji plemnika przy użyciu bardzo dużych powiększeń mikroskopu. Umożliwia analizę morfologiczną gamet męskich. Procedura ta jest zalecana na przykład w przypadku teratozoospermii (nieprawidłowej budowy plemników) lub niepowodzeń z zastosowaniem ICSI.

Indukcja owulacji – hormonalna stymulacja jajeczkowania. Jest jedną z podstawowych metod, która znalazła szerokie zastosowanie w walce z niepłodnością kobiet. Jest ona stosowana u pacjentek z cyklami bezowulacyjnymi oraz przygotowywanych do zabiegów rozrodu wspomaganego.

IUI (intrauterine insemination) Inseminacja domaciczna. Polega na bezpośrednim wprowadzeniu do jamy macicy przy użyciu cewnika (katetera) odpowiedniej ilości przygotowanego i wyselekcjonowanego wcześniej za pomocą różnych technik nasienia. Dzięki tej czynności plemniki omijają barierę śluzu szyjkowego i unikają uszkodzenia przez znajdujące się w nim przeciwciała.

IUI-D (donor intrauterine insemination) – inseminacja z wykorzystaniem nasienia dawcy.

IUI-H (homologousintrauterine insemination) – skrót oznacza zabieg inseminacji nasieniem męża lub partnera pacjentki.

IVF (in vitro fertilisation) – w dosłownym tłumaczeniu oznacza zapłodnienie pozaustrojowe. Skrót ten stosuje się jednak także jako nazwę jednej z technik stosowanych w laboratorium in vitro – to tak zwane klasyczne zapłodnienie pozaustrojowe. Metoda polega na inkubacji komórek jajowych z odpowiednio przygotowaną zawiesiną plemników na szalkach hodowlanych. Połączenie gamet męskiej oraz żeńskiej zachodzi podobnie jak w warunkach in vivo – plemnik sam wnika do wnętrza jajeczka. Warunkiem zastosowania tej procedury są prawidłowe parametry nasienia.

IVM (in vitro maturation) – w tej technice komórki jajowe pobiera się wcześniej niż zazwyczaj, to znaczy zanim nie osiągną jeszcze zdolności do zapłodnienia. Dojrzewają w warunkach laboratoryjnych i dopiero gdy osiągną odpowiednie stadium zostają poddane zapłodnieniu in vitro. Procedura ta umożliwia uniknięcie długiej stymulacji hormonalnej pacjentki, co pozwala na wyeliminowanie ryzyka wystąpienia zespołu hiperstymulacji, co jest przydatne szczególnie u kobiet cierpiących na zespół policystycznych jajników.